Het diepste geluk is om te leven zoals je bedoeld bent: jouw eigen vorm in de onverwoestbare verbinding met al het bestaande. Hoe komt het dat we onze eigen vorm en/of de onverbrekelijke verbinding met alles en iedereen zo vaak niet herkennen of niet vertrouwen?

Waarom lijden we ook vaak aan het leven?
Enerzijds hoort het bij ons mens zijn, dat we –al heel jong- beelden maken van onszelf en van de wereld om ons heen. We zien de dingen meestal niet zoals ze zijn, maar zoals wij dènken dat ze zijn. De beelden fungeren als een plattegrond. Een plattegrond is handig als je de weg niet kent. We kunnen onze route plannen, zien waar we zijn etc.  Zonder plattegrond kun je niet leven. De plattegrond heeft echter beperkingen: het is een platte of gestolde versie van de open werkelijkheid. Als we teveel leven (en eigenlijk geloven) in de plattegrond zien we niet de schoonheid, intimiteit en de levendigheid van het landschap zelf. We missen de glans en stroming van het echte contact. Dit gevoel van gemis verwijst al naar onze intuïtie van rijkdom.

Dit kan een reden zijn om begeleiding te willen.