Anderzijds is er een onstuitbare drang in ons om datgene wat onaf is gebleven, af/heel te willen maken. We hebben allemaal in meer of mindere mate de goede spiegeling gemist in het huis van onze ouders. Deze spiegeling was nodig om onszelf te leren kennen. Er is een sterke kracht in ons aanwezig om de spiegeling die ontbroken heeft, te zoeken, alsnog te willen ontvangen om zó te kunnen zijn wie je werkelijk bent. Je wilt jezelf kennen in je werkelijke aard!

Dit zoeken naar spiegeling brengt ons echter niet dichterbij huis. Het zoeken zèlf verhindert ons om te ontspannen op de plek waar we zijn, dus nù. Zolang we zoeken, wachten we ook : we stellen het uit om volledig te leven. In het zoeken en wachten is onze levensenergie als het ware bevroren, zoals water kan bevriezen tot ijs. Als ijs in de spiegel zou kunnen kijken, zou het zichzelf niet herkennen als vloeibaar en stromend, terwijl dat toch echt haar wezenlijke aard is. Net zo zijn wij blind voor de rijkdom en compleetheid die altijd aanwezig is, we gaan op zoek buiten onszelf, waar nooit gevonden kan worden waar we eigenlijk naar zoeken. Deze verwarring veroorzaakt lijden in ons. Het lijden zelf is de roep van je wezen om te gaan “zien”.

There is no Buddha elsewhere, look at your own face, 
there is nothing else to search for, rest in your own place! 
(Tsoknyi R.I)